(2023)

Na fundację Agandi trafiłam przez “przypadek”, choć ja wierzę, że poprowadził mnie do niej sam Bóg 🙂 Od zawsze chciałam wyjechać na wolontariat w dalsze części globu, ale niestety nie mogłam znaleźć żadnej rzetelnej organizacji w internecie, która by mi odpowiadała. Namiary na Agandi dostałam od znajomej, która podczas naszej jednej rozmowy powiedziała, że zna miejsce, które być może by mi odpowiadało. Od razu skontaktowałam się z Anią i udało nam się spotkać we Wrocławiu. Miałam bardzo dużo pytań i trochę wątpliwości na temat bezpieczeństwa w Ugandzie, ale Ania szybko rozwiała je wszystkie. Jako osoba wierząca przez kolejne dni bardzo omadlałam tę sprawę i w niedługim czasie zajęłam się przygotowywaniem do wyjazdu. Wszystko poszło sprawnie i po kilku tygodniach byłam już w Ugandzie.

Na początku trochę się obawiałam, że dzieci mnie nie polubią, ale nie mogłam się bardziej mylić. Ledwo przekroczyłam próg domu podopiecznych fundacji, a wszystkie dzieci od razu chciały, by się nimi zainteresować. Na miejscu Ania przedstawiła mnie dzieciom i ciociom, które pracują w placówce i w taki sposób zaczęłam swoją miesięczną przygodę. Mogłoby się zdawać, że każdy dzień tam był taki sam jak poprzedni, ale dla mnie każdy dzień był czymś zupełnie nowym. Dzień z dziećmi zaczynał się od pomocy w ich porannej toalecie i przebraniu się z piżam. Następnie, dzieci miały swoje śniadanie, po którym szły na zajęcia z nauczycielką do sali obok. W międzyczasie była jedna krótsza i jedna dłuższa przerwa na obiad, podczas której zawsze miałam czas, by pobawić się z dziećmi na świeżym powietrzu. Nie trzeba było wymyślać skomplikowanych gier i zabaw, bo starczała im gra w berka i noszenie na rękach, i dzieci niesamowicie to lubiły. Na pewno nigdy nie zapomnę ich radości, gdy zobaczyły bańki mydlane albo gdy każde z nich dostało nadmuchany balon.

 Po zajęciach przedszkolnych był czas na zabawę, kąpiel, kolacje i wspólne oglądanie bajek. Nie raz bolały ręce od noszenia dzieci i plecy od ich kąpania, ale ich uśmiechy wszystko wynagradzały. Po kąpieli zawsze starałam się pomóc ciociom w robieniu i rozwieszaniu prania, bo robiąc to na ziemi w wiadrze naprawdę można się zmęczyć. Po kolacji następowało włączenie telewizji, choć wiele z dzieci miało problem, by usiedzieć na miejscu i często zamiast oglądać, bawiliśmy się i śmialiśmy. Zwieńczeniem dnia była wspólna modlitwa i położenie dzieci do łóżek. Niestety nie dałam rady, by położyć wszystkich podopiecznych jednocześnie, dlatego co wieczór szłam do jednego z pokoi chłopców, pomagałam im pościelić łóżka i każdego z osobna żegnałam na dobranoc. Przyznam szczerze, że mimo racjonalnych myśli, że dzieci powinny już leżeć i grzecznie spać, sprawiało mi radość to, że wołają i wychodzą za mną, śmiejąc się, bo wszystkim nam sprawiało to radość. W niektóre dni udawało się zabrać dwójkę dzieci (na zmianę) np. do miejscowego muzeum, restauracji, kościoła lub na basen razem z rodziną Ani. Niesamowicie było obserwować, jak poznają świat.

Gdybym musiała opisać swój pobyt w fundacji w Mbarara, opisałabym go słowem “miłość”. Gdy tylko widzę zdjęcia dzieci, od razu budzi się we mnie tęsknota za nimi, ale jednocześnie się szeroko uśmiecham. Jestem ogromnie szczęśliwa i wdzięczna, że mogłam ofiarować im swoje serce i ręce do pomocy. Przed wyjazdem myślałam, że to ja dam im masę miłości, a tak naprawdę myślę, że to one dały mi jej jeszcze więcej. Choć były chwile zmęczenia, to uśmiechy na twarzach tych cudownych istotek to wszystko wynagradzały. O każdym z dzieci mogłabym pisać i pisać, ale zajęłoby to kilka stron. Choć czasem psocą, to mają ogromne serca i najmniejszy przejaw ciepła odbierają z wielkim uśmiechem. Mogłabym je tulić godzinami. 

Dziękuję Ani i całej ekipie fundacji, że mogę być częścią tego pięknego dzieła 🙂